ลำดับความสำคัญ.. กับเรื่องที่เกิดขึ้นปัจจุบัน

The main thing that has caused companies to fail, in my view, is that they missed the future. – Larry Page, Google Co-founder

เราเรียงลำดับเวลาและความสำคัญของสิ่งต่างๆได้ดีแค่ไหนกัน?

ช่วงหลังโควิดเป็นช่วงที่เหนื่อยมากในทุกๆเดือน ก่อนขึ้นเดือนใหม่แต่ละเดือนนี่ผมมักจะมีความคิดว่าเดือนนี้คงเหนื่อยอีกเดือนนึงแล้วเดือนหน้าก็คงสบายขึ้นละ แต่ไปๆมาๆ มันจะมีงานงอกขึ้นมาใส่ปฏิทินเดือนหน้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตลอดอาทิตย์สุดท้ายของเดือนที่กำลังจะผ่านไป จนทำให้เดือนหน้าก็เป็นเดือนที่รู้สึกต้องเหนื่อยและยากอีกไม่จบสิ้น

คำถามคือ เราพยายามบริหารเวลาแล้วจริงไหม? เราเคารพเวลาของตัวเอง และทำให้คนอื่นรู้สึกเคารพเวลาของเราด้วยไหม หรือแท้จริงแล้วเราไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย เราไม่เคยจะใส่ใจการเรียงลำดับเวลาและความสำคัญของสิ่งที่กำลังเข้ามา และสิ่งที่มีอยู่ให้ดีกว่าที่เป็นอยู่เลย

ผมทำงานไม่มีวันหยุดมานานมากแล้วครับ จนรู้สึกว่าไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันอะไรสำคัญแค่ไหน สิ่งที่ต้องทำในแต่ละวันคือเคลียร์ task ที่อยู่ใน todo-list ให้เรียบร้อย และเอาสิ่งที่อยู่ในอนาคตมาทำตุนไว้ก่อนเมื่อมีเวลา ซึ่งเรื่องพวกนี้ผมเคยเขียนไปแล้วรอบนึงเพื่อเตือนตัวเองเหมือนกันที่บทความ ทำงานวันหยุด.. ขยัน หรือใช้เวลาไม่เป็น

ซึ่งโดยปกติทั่วไปเราจะไม่ค่อยรู้ตัวเองกันหรอกครับว่าบริหารเวลาเป็นหรือไม่เป็น มันจะมารู้สึกก็ตอนที่ว่า เราคิดว่าเราลำดับความสำคัญของเรื่องบางเรื่องได้อย่างถูกต้อง แต่สุดท้ายความจริงมันกลับไม่เป็นอย่างที่มันควรจะเป็น นั่นแหละคือตอนที่เราต้องมานั่งคิดทบทวนหรือเขียนออกมาเป็นบทความอย่างที่ผมเขียนอยู่นี้นั่นเอง

คุณผู้อ่านลองนึกดูนะครับว่าตัวเองให้ความสำคัญกับเรื่องไหนบ้าง หลายคนก็จะตอบว่า ครอบครัว หน้าที่การงาน ความสัมพันธ์ของเพื่อนฝูง ตัวเอง ความเจริญก้าวหน้า หรือสุขภาพ ใช่ไหมครับ ทีนี้ลองเรียงลำดับดูว่าเราจะจัดสิ่งไหนให้มีความสำคัญลำดับแรกๆ และเราทำแบบนั้นอยู่จริงหรือเปล่า

ผมก็คงเหมือนกับใครหลายคนที่บอกว่าครอบครัวมีความสำคัญเป็นลำดับแรก ซึ่งก็หมายถึงเราควรจะให้เวลาให้ปฏิบัติต่อสิ่งนั้นเหมือนมีความสำคัญสูงสุดจริงๆ.. แต่ความจริงมันไม่ง่ายเลยที่จะทำอย่างนั้น ลองนึกถึงตอนที่เราเลือกงานและให้ความสำคัญกับความเจริญก้าวหน้าด้านอาชีพมากกว่าเลือกครอบครัวดูครับ มีกี่ครั้งที่เราปฏิเสธครอบครัวเพราะ(เราเอง)เห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย หรือเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยด้านเวลาและไว้ก่อนได้ และเลือกงานก่อนเพราะ(เราเอง) เห็นว่าเป็นเรื่องที่สำคัญมากกว่า

กี่ครั้งที่เราปฏิเสธการเข้าสังคมกับกลุ่มเพื่อนที่โตมาด้วยกันเพียงเพราะว่าอยากจะเคลียร์งานให้เสร็จๆ หรือเพียงเพราะว่าไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ไปก็ไม่ช่วยให้เราเข้าใกล้เป้าหมายส่วนตัวที่ตั้งเอาไว้ได้

หากไร้ซึ่งความสันโดษ ก็ไม่อาจสร้างผลงานเป็นชิ้นเป็นอันได้ – ปาโบล ปิกัสโซ (จากหนังสือ Essentialism)

ประเด็นที่อยากจะเขียนเรื่องนี้มีอย่างเดียวครับ คือเรามักคิดเสมอว่าตัวเองให้ความสำคัญกับเรื่องที่ควรให้ความสำคัญ(อย่าง ครอบครัว) แต่พอถึงเวลา การกระทำจริงๆนั้นอาจจะเป็นคนละเรื่องกันเลย เรายังคงตัดสินใจเลือกสิ่งที่เราคิดว่าเป็นความสำคัญน้อยกว่า(อย่างเรื่องงาน)แทน และผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นตอนที่ผมเองกลับรู้สึกผิดกับการตัดสินใจนั้น แต่การกระทำที่ต่อเนื่องมานั้นก็ยังไม่ใช่การกระทำเพื่อสิ่งที่ควรให้ความสำคัญเป็นลำดับแรก แต่ก็ยังเป็นการกระทำเพื่อสิ่งที่มีความสำคัญน้อยกว่าอยู่ดี

แล้วความรู้สึกผิดของเราจะมีความหมายอะไรในเมื่อเป็นแบบนี้?