มักกะสัน.. ในวันที่มีแต่เรา

เราอยากให้มักกะสัน เป็นสวนสาธารณะ และ พิพิธภัณฑ์

วันเสาร์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปงานดนตรี และ งานรณรงค์ในงานเดียวกัน เป็นงานเล็กๆที่จัดขึ้นในบริเวณสวนลุมพินีตรงข้ามตึกที่ผมทำงานอยู่ บอกตามตรงว่าเพิ่งเคยเข้ามาเดินเล่นที่สวนลุมครั้งแรกครับ.. หลงรักมาก หลงรักบรรยากาศเรียบง่าย รักบรรยากาศเก่าๆเหมือนสมัยกรุงเทพฯ เมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว.. เหมือนยังไงหน่ะหรอ มันเหมือนตรงที่ว่าความเจริญยังไม่รุกล้ำสถานที่ที่เป็นสาธารณะต่างๆ เช่น สวนที่เป็นดั่งปอดแห่งเดียวในกรุงเทพมหานคร

แคมเปญนี้น่าสนใจครับ น่าสนใจตรงที่ว่าพื้นที่จำนวนกว่า 500 ไร่ บริเวณนี้กำลังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าจะนำไปสร้างเป็นห้างสรรพสินค้า หรือ จะคงอยู่เป็นสวนสาธารณะต่อไป กลุ่มคนกลุ่มเล็กๆที่เรียกตัวเองว่า “กลุ่มมักกะสัน” จึงเกิดความคิดปลุกจิตใจคนที่รักพื้นที่ และ ธรรมชาติแห่งนี้ ผ่านโซเชียลเน็ตเวิร์คต่างๆ มีทั้งให้ลงชื่อ และ จัดเป็นงานดนตรีที่ฟรี เสมือนกับเป็นกระบอกเสียงให้ต้นไม้บริเวณรอบๆเหล่านั้นด้วย

“กรุงเทพฯ ยังตกต่ำทางจิตใจกันไม่พออีกหรือ” ในใจผมเกิดคำถาม.. ทุกวันนี้เดินไปที่ไหนต่อไหนก็เห็นแต่คนบ่นกันให้ควัก ว่ารถติด คนเยอะเบียดเสียดกันจนแทบจะไม่มีฟุตบาทให้เดินแล้ว แล้วนี้ยังจะสร้างห้างสรรพสินค้ากันอีก.. ต้องสร้างอีกมากมายแค่ไหน มากแค่ไหนถึงจะพอ

ผมชอบถ้อยคำที่ Greasy Cafe พูดขึ้นมาคำนึงมากเลย “เราว่ามันเป็นเรื่อง common sense มากๆเลยนะ ระหว่างอากาศที่เราหายใจ กับ shopping center แค่คิดมันก็คิดกันได้แล้ว แล้วทำไมไม่ทำกันสักที” วงดนตรีทุกวงที่ขึ้นก็เล่นในบรรยากาศสบายๆเหมือนนั่งเล่นในสวนหลังบ้าน มีคนฟังมานั่งล้อมถ่ายรูป ฟังเพลงกับศิลปินที่ตนเองชื่นชอบ

ผมไม่มีส่วนได้เสียอะไรกับกลุ่มมักกะสันหรอกครับ และ รู้ตัวด้วยว่าเสียงของตัวเองไม่ได้มี power จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลยแม้แต่น้อย.. แต่กับเพียงแค่บอกต่อใครต่อใครว่า เรารักสวนลุมนะ เรารักมักกะสัน เราไม่อยากได้ห้างหรืออะไรอีกแล้ว เราขอเพียงแค่สวนที่เอาไว้พักผ่อนให้คงอยู่.. แค่นั้นแหละครับ ที่ผมสามารถแสดงออกได้

ผมได้อัดคลิปเสียงตอนที่ Greasy cafe เล่นสดไว้ด้วย, เล่นได้ไพเราะเข้าถึงอารมณ์มาก ลองฟังกันดูครับ