วันนี้หรือ, ที่รอคอย ?

ผ่านพ้นไป 4 ปี

ประสบการณ์มากมายผ่านเข้ามาแต่ไม่ได้ผ่านออกไปสูญเปล่า ผมมีเรื่องมาเขียนทั้งเรื่องดีและร้าย ซึ่งก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว ทุกวันนี้ ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับคำที่ใครๆบอก.. ” โลกแม่งอยู่อยากขึ้นทุกวัน ” ทำให้ผมคิดถึงบทเพลง-เพลงนึง เป็นบทเพลงของวงอพาร์ทเมนต์คุณป้าชื่อเพลงว่า “โลกระยำ” พร้อมกับ MV ความละเอียด HD ให้ได้ชมกันไปตามๆกัน เพลงนี้เล่าเหมือนกับบอกว่า ” โลกนั้นมีเรื่องราวที่สวยงาม แต่อีกด้านมันก็แย่เสียจนอยู่ยากเหลือเกิน ”

ที่จริงแล้ว เขากำลังจะบอกว่า โลกระยำ หรือ คน.. ที่ระยำ ?

โลกมันก็อยู่ของมันเฉยๆนั่นแหละครับ แต่คนเองที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา โดยมีตัวแปรหนึ่งที่แทบจะทุกคนต่างต้องการให้ได้มา “เงิน” ตัวแปรเปลี่ยนความเป็นอยู่ให้ยากขึ้น ทำให้คนต้องดิ้นรนมากขึ้น เหนื่อยมากขึ้น และ เห็นแก่ตัวมากขึ้น.. เคยมั้ยครับ สมัยเด็กๆผมคิดอยู่ประจำว่า ไอ้การที่เราจะทำอะไรก็ตามแต่ ถ้าเราตัดสินใจแล้วรู้สึกว่ามันไม่ได้เดือดร้อนชาวบ้านชาวช่องเขา ผลกระทบก็ตกอยู่ที่ตัวเอง เราก็จะบอกว่า… ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนิ

เด็กมันก็ยังเป็นเด็กยังวันยังค่ำ – ผมเจ็บปวดมานักต่อนักเหลือเกินกับคำนี้ในสมัยนั้น จนตัวเองรู้สึกว่า “เห้ย กูทำแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ” คิดตัดเอาช่องลอดแค่ตัวเองแบบนี้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับคนเห็นแก่ตัวเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังพูดออกมาให้สะท้อนตัวเองให้คนอื่นรู้อีกว่าเป็นคนยังไง .. คนที่เราลืมคิดและตัดสินใจเผื่อ คือ คนที่รักคุณ คำตอบแค่นั้นแหละ ผมเปลี่ยนทุกอย่างทันที

บางทีสิ่งที่เราต้องการจะทำมันมากมายเหลือเกิน ก็ไปขัดกับอะไรสักอย่าง อาจจะเป็นความถูกต้องบ้างล่ะ ถูกผิดบ้างล่ะ แคร์ใครต่อใครบ้างล่ะ … แต่ท้ายที่สุดเราก็ทำในสิ่งที่คิดว่ามันเป็นผลดีต่อทุกคนมากที่สุด ผมว่าการผ่านอะไรมาได้ถึง 4 ปีกับคณะที่ต้องเจอกับความเครียด การแก้ปัญหาความกดดันบ้าบออะไรตลอดเวลา ไหนจะเสื่อมเสียสุขภาพจิตอีกได้นั้นมันก็อาจจะเป็นผลจากการตัดสินใจในตอนนั้นก็ได้

ทุกครั้งที่เราเจอเรื่องร้ายๆ ผมจะคิดถึงคำๆนึงซึ่งผมก็จำไม่ได้ว่าไปอ่านที่ไหนมา เขาบอกว่า “บนโลกที่แสนโหดร้ายและแตกต่าง, ใจ คือเรื่องสำคัญ” หรือคำที่นักร้องนำวง Lomosonic หรือที่รู้จักกันในชื่อบอย Lomosonic เคยบอกไว้ว่า ” ทำตัวเองให้แข็งแรงเข้าไว้ พร้อมรับมือกับทุกๆอย่างที่จะประดังเข้ามา .. คนเหี้ยๆ มันเยอะครับ ” มันก็เหมือนแรงคอยผลักให้ตัวผมเองพยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องแย่ๆ และ มีอะไรที่จะเริ่มต้นต่อไปได้

วันนี้เอง เป็นวันที่ผมสอบวันสุดท้าย และ ก็ปิดเทอมของปี 4 อย่างสมบูรณ์ หากไม่ได้นับรวมส่งงาน และ นำเสนอโปรเจคจบ รู้สึกใจหายพอสมควรที่มารู้ตัวอีกที ตัวเองก็ต้องพร้อมที่จะทำงานเสียแล้ว คิดดูเล่นๆขนาดร้านอาหารรอบๆที่เรียนยังกินไม่ครบ ไปก็ไม่กี่ที่ วันๆก็อยู่แต่หน้าจอคอมพ์นั่งทำงาน เขียนโปรแกรมไปวันๆ แต่ทุกอย่างมันก็เหมือนถูกเลือกมาแล้ว ก็ต้องทำให้ดีที่สุดนั่นแหละครับ มันอาจจะเป็นผลดีต่ออนาคตของตัวผมเองก็ได้ ใครจะไปรู้

เป็นตัวเองให้ได้มากที่สุดในทุกๆวัน ปล่อยมันไปตามอุบัติการณ์ที่มันพึงจะเกิด ทำในสิ่งที่คิดว่าดีว่าถูกต้อง มันจะต้องไปมีอะไรให้มากกว่านั้น ให้ทุกอย่างที่เรารู้สึกชั่วคราวเป็นเพียงองค์ประกอบเล็กๆที่ช่วยให้เราสามารถค้นหาความเป็นเรามากขึ้น .. เท่านั้นก็น่าจะเพียงพอแล้ว หรือเปล่า ?

ช่วงนี้สุขภาพค่อนข้างย่ำแย่ เป็นโรคจิปาถะเกี่ยวกับดวงตามากมายและถี่เหลือเกิน… นั่งจ้องหน้าคอมได้พักเดียว ก็ไม่ไหวเสียแล้ว.