ชีวิตที่มีความหมาย

You’ve always excelled, but not because you crave success but because of your fear of failure.

ย้อนกลับมาเป็นช่วงที่หยุดเขียนบล็อกไปนาน ๆ อีกครั้ง เมื่อก่อนการเว้นจากการเขียนบล็อกนาน ๆ สำหรับผมถือเป็นเรื่องปกติ เพราะไม่ค่อยมีอะไรมาเขียน จะมาเขียนก็ต่อเมื่อมีปัญหาแล้วอยากจะเก็บมาเล่าระบายให้ตัวเองในวันข้างหน้าได้อ่าน แต่พอโตขึ้น เรียนจบมีหน้าที่การงานก็เขียนบ่อยขึ้น เขียนเรื่องทั่วไป เขียนเรื่องความรู้ที่ได้จากการอ่านหนังสือ หรือเขียนเพื่อใช้พัฒนาตัวเอง เพื่อวันข้างหน้าจะได้รู้ว่าความรู้สึกนึกคิดเราเปลี่ยนไปในทิศทางใดบ้าง

แต่พอมาช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมานี้ เป็นช่วงที่ทำงานตลอดจนเหนื่อย เหนื่อยจนหาช่องว่างให้คิดถึงเรื่องที่ไม่สบายใจจะเก็บมาเขียนไม่ได้ เลยทำให้รู้ว่าที่ผ่าน ๆ มา ปัญหาที่เราเคยเก็บมาเขียนระบายนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องเล็ก มันเล็กซะจนเรามีเวลาว่างให้คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน แล้วมันก็ว่างเสียจนเรามีเวลาเก็บเรื่องนั้นมาเขียนเป็นบล็อก ๆ นึงได้ด้วย

ผมโชคดีอย่างนึงที่ตอนที่เจอปัญหาแย่ ๆ นี้ ผมยังรักที่จะทำงานที่ตัวเองทำอยู่ทุกวัน มันเลยช่วยให้เราพยายามหาวิธีแก้ไขปัญหาตลอดเวลาด้วยความสามารถที่เราพอจะทำได้ เป็นธรรมดาที่จะเหนื่อยและท้อ แต่ไม่เคยคิดอยากจะหยุดงานที่ทำ หรือการแก้ไขปัญหาทุกวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมา

บางทีรู้สึกเหมือนร่างกายอาจรับไม่ไหว หน้ามืดบ้าง หายใจติดขัดบ้าง ปวดหัวปวดล้าบ้าง แต่ก็ยังอยากที่จะอยู่ในเกม อยากที่จะแก้ไขมัน อยากที่จะเอาชนะสิ่งที่เข้ามาที่ทำให้ปัญหาพวกนี้มันเกิดขึ้น บางทีความรู้สึกมันผสมปนเประหว่างความอาฆาตพยาบาทอยากจะเอาคืน กับความใจอ่อนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้อภัยในความรู้เท่าไม่ถึงการณ์

นี่อาจจะเป็นช่วงเวลานึงในชีวิตที่รู้สึกว่าคืนแต่ละคืนผ่านไปได้อย่างยากลำบาก การนอนไม่มีคุณภาพ ถึงแม้จะเหนื่อยจะล้าแต่ก็มีความเป็นห่วงเป็นกังวล พะวงตื่นนอนหลับยากจนเกือบจะกลายเป็นเกลียดการนอน

แต่เป็นความเจ็บปวดที่ทำให้รู้สึกว่าชีวิตมีความหมาย รู้สึกใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจที่ต้องแก้ไขปัญหาจากความสามารถทั้งหมดที่เรามี เราเคยรู้สึกว่าตัวเองเข้าใจความเป็นผู้ใหญ่หลังจากเรียนจบทำงานมาได้สักพัก แต่เทียบกันแล้วความเข้าใจตอนนั้นกับความเข้าใจตอนนี้ต่างกันมาก

ถ้าชีวิตคือการดิ้นรนสู้เพื่อสิ่งที่ตัวเองรัก
เราคิดว่าเรากำลังเข้าใจความหมายมันมากขึ้นในช่วงเวลาแบบนี้