หลายครั้งเรามักจะได้ยินคำว่า ecosystem หรือระบบนิเวศน์ เป็นการเชื่อมโยงบริบทแวดล้อมให้เข้ากัน และสามารถทำอะไรต่ออะไรให้สอดคล้องข้องกันไปได้ ไม่ว่าจะเป็นการพัฒนาผลิตภัณฑ์ การให้บริการ ไปจนถึงคำคุ้นหูที่บริษัทสตาร์ทอัพชอบพูดถึงกันด้วย
แต่ ego อาจจะเป็นคนละเรื่องกัน
เราทุกคนล้วนมีอีโก้อยู่ไม่มากก็น้อย มีหลายอย่างที่เรามักจะเข้าข้างตัวเอง bias ต่อการกระทำและความคิดของตัวเองจนทำให้เราเดือดร้อน หรือสูญเสียอะไรบางอย่าง ถ้ารู้ตัวเร็วก็ดีหน่อย ยังพอมีโอกาสแก้ไขเรื่องที่ทำพลาดพลั้งหรือเป็นบทเรียนให้เราแก้ไขในโอกาสข้างหน้าได้ แต่ถ้ายังยึดจมอยู่กับมัน ก็อาจจะฉุดรั้งเราลงไปเหลือแค่ตัวเราเองกับ ego ที่คิดว่ามีแค่เรากับมันที่เป็นศูนย์กลางของแทบทุกเรื่อง
ego คือศัตรู?
ความมั่นใจในตัวเองถือเป็นเรื่องดี มันช่วยให้เรามั่นคงกับบางสถานะที่เราต้องการความเชื่อมั่นที่จะทำอะไรสักอย่าง และบางครั้งมันช่วยให้คนที่อยู่รอบข้างเรามีความมั่นใจขึ้นตามไปด้วย แต่อะไรที่มากเกินไปก็มีโทษเป็นเรื่องธรรมดา การถือตัวเองเป็นสำคัญจนฟังเสียงคนรอบข้างน้อยลง หรือคิดถึงคนอื่นน้อยลงก็อาจเป็นพิษภัยให้เราเองได้
ผมจำได้ดีสมัยที่เรียนจบออกมาใหม่ๆ ร้อนอยากลองวิชาตามประสาเด็กจบใหม่หางานทำ เข้าบริษัทไหนก็สร้างความเหนื่อยใจให้กับเพื่อนร่วมงานบ้างหัวหน้าบ้าง ยิ่งผสมกับนิสัยส่วนตัวเป็นคนรั้น ทำอะไรบางครั้งก็สร้างความเหนื่อยใจให้กับคนอื่นไม่มากก็น้อยเสมอๆ พอเรียนรู้มากขึ้น เจอโลกมากขึ้น ความรั้นความทะนงตัวก็ค่อยๆ ลดลง ความมั่นใจบางครั้งก็หายไปด้วย ก็พลาดโอกาสดีๆ ไปบ้าง ผิดพลาดกับการตัดสินใจในอดีตบ้าง แต่ก็ค่อยๆ เรียนรู้ไป
ถึงแม้จะ 30 กว่าแล้วก็พยายามคอยระวังตัวอยู่ตลอด แต่บางครั้งก็ยังติดกับความมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเอง ติดกับความรู้ของตัวเอง ก็ลืมตัวไม่ฟังบ้างเพราะคิดว่าทำแล้ว รู้แล้ว หรือน่าจะเป็นอย่างที่คิดอยู่แล้ว แต่ก็ยังพลาด ยังมีเก็บมาคิดถึงสิ่งที่ทำลงไปแล้ว และอาจจะไปทำลายความสัมพันธ์ของเรากับใคร หรืออยากจะย้อนกลับไปขอโอกาสแก้ไขเรื่องในอดีตอยู่
สิ่งที่เรามักจะได้เรียนรู้อย่างนึงคือเมื่อเราโตขึ้น หน้าที่การงานก้าวหน้ามากขึ้น ความมี ego ของเราจะมากขึ้นตามไปด้วย การขอโทษดูเหมือนเป็นเรื่องยาก และอาจละเลยไม่จำเป็น การเชื่อมั่นในความสามารถในการตัดสินใจของเราก็มากขึ้นแทบจะเปลี่ยนได้ยาก หรือแม้แต่การฟังคนรอบข้างก็อาจจะลดลง และคิดว่าใครต่อใครจะไปรู้อะไรในสถานการณ์ที่เราเป็นอยู่
คนเราบางทีคิดถึงเรื่องของตัวเองมากเกินไป คิดมากเกินไปว่าคนอื่นจะมองเรายังไง การที่เราทำแบบนึง ไม่ทำแบบนึงจะโดนตัดสินไปเป็นแบบไหน คิดมากเกินไปจนเสียความเป็นตัวเอง เสียความเป็นตัวเองจนสูญเสียความสุขในการใช้ชีวิต ทั้งๆ ที่ความจริงก็ไม่ได้มีใครแคร์อะไรเราขนาดนั้น ทุกคนล้วนคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง แคร์ภาพลักษณ์การกระทำของตัวเองมากกว่าคนอื่น เราต่างติดอยู่กับผู้ชมในจินตนาการของตนเอง
เราติดอยู่ในโลกของเรา แทนที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับโลกรอบตัว
แล้วจะมาบ่นอะไร.. ว่าเราเป็นอะไร คิดอะไร เหนื่อยอะไร ป่วยอะไร ในเมื่อเราก็สร้างทุกอย่างขึ้นมาเองทั้งนั้น เราสร้างทุกอย่างขึ้นมากับสิ่งที่เราคิดว่าเป็นเพื่อนของเราที่ชื่อว่า ego ถ้าทุกอย่างเราสร้างขึ้นมาเองได้ ก็น่าจะแก้ไขปัญหาทุกอย่างลงไปได้ด้วยเหมือนกัน เหมือนกับโลกในจินตนาการ และผู้ชมในจินตนาการของเรา