เรือลากจูง

ผมชอบไปนั่งท่าน้ำที่วัดบางพังแถวปากเกร็ด บ่อยขนาดที่ว่าไปเฉลี่ยอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ด้วยความที่วัดบางพังเป็นวัดที่ค่อนข้างสงบไม่ค่อยมีอะไร คนเลยน้อยไม่พลุกพล่านเหมือนวัดกู้ที่อยู่ถนนซอยเส้นเดียวกันห่างไปแค่ประมาณ 2 กิโลกว่า วัดบางพังเป็นวัดที่ชุมชนอยู่กับวัดมีของขายผู้เฒ่าคนแก่มานั่งล้อมวงใต้ต้นไม้พูดคุยกันตามประสาชาวบ้าน มีทั้งหมาแมวไก่นกอยู่ปนกันเหมือนเป็นสัตว์สปีชีส์เดียวกัน และมีศาลาขนาดกลางๆลอยน้ำอยู่ สามารถให้อาหารปลาได้สบาย ด้วยความที่เป็นสถานที่บ้านๆ ไม่วุ่นวายเหมาะสำหรับมานั่งพักผ่อนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยริมแม่น้ำเจ้าพระยา ผมเลยคิดว่านี่เป็นสเน่ห์ของวัดบางพังที่ทำให้อยากมาทุกอาทิตย์

เกือบทุกอาทิตย์ประมาณบ่ายแก่ๆ ผมจะมานั่งอยู่ฝั่งใดฝั่งหนึ่งแกะขนมปังที่ซื้อมา 2 ห่อแล้วโยนให้อาหารปลาพร้อมนั่งดูวิวทิวทัศน์คิดอะไรไปเรื่อย เหมือนเป็นการ recess อย่างหนึ่ง ช่วยให้ความรู้สึกตัวเองดีขึ้น หรือออกจากปัญหาคาราคาซังไปได้พักหนึ่ง

ช่วงที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้นก็มักจะเห็นเรือลากจูงมาพร้อมกับเรือขนทราย ทำให้คิดไปว่าเหมือนกับเรือลากจูงนั้นเป็นตัวแบกภาระอันหนักอึ้งและมีหน้าที่ของมันที่ต้องทำให้สำเร็จลุล่วง ไม่ต่างอะไรกับคน

คนบางคนมีภาระมากมายอยู่ข้างหลัง และไม่สามารถหยุดนิ่งหรือหยุดการทำหน้าที่ได้ เปรียบเหมือนเรือลากจูงที่ต้องลากเรือขนทรายที่เหมือนเป็นภาระลอยไปตามแม่น้ำให้ถึงฝั่ง การลากจูงนั้นบ้างใช้เวลาเป็นวันหรือเป็นอาทิตย์ หากเรือลากจูงเกิดปัญหาเครื่องยนต์ขัดข้องหรือสายลากจูงขาด เรือขนทรายก็ไม่สามารถลอยไปถึงเป้าหมายที่วางไว้ด้วยตัวเองได้

การมีภาระอยู่เบื้องหลังช่วยเปลี่ยนให้เราเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้น บ้างขยันขึ้น บ้างเปลี่ยนตัวเองจนเป็นคนที่อดทนยืนหยัดเป็นตัวเราที่ดีกว่าได้ แต่ชีวิตจริงบางทีเราไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าการแบกภาระนั้นไปนั้นจะต้องใช้เวลาไปถึงเมื่อไหร่จึงจะถึงเป้าหมาย ไม่เหมือนกับเรือลากจูงที่มีจุดหมายปลายทางชัดเจน

จึงไม่แปลกอะไรที่ช่วงระหว่างการทุกข์ทนอยู่กับภาระที่ต้องคิดถึงอยู่ทุกวันจะทำให้ความรู้สึกตัวเองมีปัญหา และคงไม่แปลกอะไรที่เราจะอินกับอะไรไม่เหมือนเดิมที่เคยผ่านมา จนบางทีเราก็อาจจะคิดไปว่าเราคงไม่มีความรู้สึกแบบนั้นได้อีกแล้ว.. ก็ได้เพียงแค่คาดหวังว่าวันหนึ่งเราคงจะดีขึ้น และเห็นการมีภาระที่ต้องแบกเป็นเรื่องปกติจนไม่ได้รู้สึกอะไร