ความจริง.. ความฝันนั้นคลุมเครือ

ถ้ามันคลุมเครือ ไม่ชัดเจน ก็ทำให้มันแน่ใจเสียสิ

ปรกติถ้าใช้ชีวิตอยู่ในเมือง หรือแถวบ้าน ผมมักจะไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่ตลอด ไม่ว่าจะกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงหรือออกไปนั่งจิบเบียร์เบาๆ ที่ร้านประจำ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องออกไปต่างจังหวัดเพื่อไปเที่ยวคนเดียว จนได้มีโอกาสไปลงงานวิ่งงานนึงที่เขาใหญ่ ผมเองก็ไม่เคยออกไปวิ่งต่างจังหวัดมาก่อน ประกอบกับค่อนข้างหวั่นว่าวิ่งแล้วไหนจะต้องขับรถกลับบ้านอีกในวันเดียวกัน คือไม่ได้กลัวไม่ไหว แต่กลัวขับรถกลับแล้วเป็นตะคริวเนี่ยสิ

ผมเคยมีฝันว่าอยากจะย้ายบ้านไปอยู่ที่เขาใหญ่ อยากจะหนีความวุ่นวายยุ่งเหยิงของตัวเมือง และชานเมืองที่เจออยู่นี่ไปให้พ้นๆ เสียที ความฝันเคยเลือนลางเพราะงานที่ทำอยู่มันค่อนข้างหนัก แล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะคุ้มหรือเปล่าที่จะต้องย้ายไปอยู่ที่นั่นจริงๆ พอคิดเยอะก็เริ่มสงสัย ไม่แน่ใจ เหมือนมันจะเป็นความฝันลมๆ แล้งๆ อาจจะไม่มีกำลังใจทำอะไรต่อ

จนมาถึงช่วงเสาร์ที่แล้ว จะเรียกว่าไปเที่ยว หรือไปเปลี่ยนที่ทำงานด้วยก็ได้ ขับรถจากบ้านไปถึงเขาใหญ่ แวะเอาเสื้อกับเบอร์วิ่งแล้วก็พักดื่มกาแฟช่วงบ่ายๆ จริงๆ ถ้าใครขับรถไปเที่ยวปากช่อง หรือเขาใหญ่บ่อยๆ จะรู้ว่าถนนธนะรัชต์ก็มีรถวิ่งตลอด ยิ่งเป็นช่วงเสาอาทิตย์ไหนที่มีเทศกาล หรือวันหยุดยาวรถก็จะยิ่งเยอะ ร้านกาแฟนี้อยู่ติดถนนครับ เป็นร้านค่อนข้างใหญ่ลงสะพานที่เลี้ยวเข้าทางไปเขาใหญ่จะอยู่ติดตีนสะพานเลย ตอนแรกก็คิดว่ามันคงจะพลุกพล่านเหมือนกับแถวบ้านที่แจ้งวัฒนะ แต่นั่งอยู่เกือบชั่วโมงก็รู้สึกว่ามันก็มีสเน่ห์ของมัน แล้วก็ไม่ได้แย่เหมือนในตัวเมืองที่ต้องเจออยู่แทบทุกวัน

คิดเล่นๆ ว่าอยากจะมาซื้อบ้านอยู่เขาใหญ่ ทำบ่อปลา เลี้ยงเป็ด เลี้ยงห่าน เปิด co-working space เล็กๆ ก็คงจะดีไม่เบา

จริงๆ จะเรียกว่ามาเที่ยวก็เหมือนจะไม่ถูก เพราะหลังจากเข้าที่พักก็เอางานขึ้นมาทำตลอดช่วงบ่ายแก่ๆ ยามเย็นอากาศกำลังสบาย ขับรถออกไปนั่งหาอะไรกินรับลมรับบรรยากาศ ถึงแม้มันจะใกล้ช่วงหน้าร้อนแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้ร้อนเหมือนบ้านที่ชานเมือง อาจจะเป็นเพราะต้นไม้เยอะ แล้วช่วงกลางคืนคนก็ไม่ได้พลุกพล่านโหวกเหวกเสียงดังโวยวาย

ผมเคยคิดว่าอยากซื้อบ้านแล้วย้ายมาอยู่ที่นี่ เพราะตัวเองทำงานเป็นฟรีแลนซ์เขียนโปรแกรม คงจะทำงานที่ไหนก็ได้ที่มีเน็ต เจอลูกค้าก็ค่อยขับรถเข้าเมือง ซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลมากจากรุงเทพ แต่บางทีช่วงที่ทำงานหนักก็เลยรู้สึกว่าจะต้องเก็บเงินเยอะเพื่อมาซื้อบ้านซื้อที่ดินที่นี่ แล้วมันจะคุ้มหรือเปล่ากับที่เหนื่อยไป จนได้กลับมาเขาใหญ่แทบทุกครั้ง ผมก็ไม่เคยรู้สึกคิดผิดสักครั้ง มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเรามีพลังที่จะรีบกลับไปทำงาน รีบหาเงิน แล้วก็รีบมาซื้อความฝัน ทำความฝันที่คิดอยู่นี่ให้แม่งเป็นจริงไวๆ ผมตื่นมาวิ่งตอนเช้ามืด ผ่านถนนที่ตัดผ่านบ้านคนก็เป็นกึ่งลูกรังหน่อยๆ แต่ก็รู้สึกว่าอากาศที่หายใจเข้าไปเนี่ยสดชื่นมาก มันเหมือนเป็นสถานที่ที่เราหยุดพักผ่อนแล้วกล้าสูดอากาศหายใจได้เต็มปอดไม่เหมือนอยู่ที่สวนบ้านตัวเองในแถบชานเมือง ที่สูดเข้าไปแล้วมันก็ไม่ได้รู้สึกสดชื่น แต่เป็นการสูดเพราะแม่งจำเป็นต้องใช้เพื่อหายใจ

วิ่งเสร็จมานั่งอยู่ล็อบบี้ที่โรงแรม แล้วก็ค่อนข้างโชคดีที่โรงแรมอยู่ค่อนข้างไกล วันที่ไปพักแทบจะไม่มีลูกค้าคนอื่นเลย นั่งรับลมเย็นๆ ตอนเช้า ฟังเพลงเบาๆ มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่ต้องเอ่ยปากพูดอะไรกับใคร แค่ฟังเสียงนกเสียงแมลง แม่งเป็นความสุขที่อยากจะได้มาครอบครองจริงๆ คนเราทำงานหนักเพื่อมาซื้อความสุข แล้วความสุขที่ซื้อนั้นมันจะยั่งยืนกันสักแค่ไหน ความสุขที่ได้มามันมีค่าเสื่อมหรือเปล่า.. ไม่รู้หรอก

รู้แต่ว่ากลับไปก้มหน้าก้มตาทำงาน เผื่อให้ได้มันมาเร็วที่สุดแค่นั้น.