ความสุข.. สังเคราะห์

เมื่อคนเราเริ่มรู้สึกว่าความสุขนั้นหายาก

คนเราอาจจะมีบางเวลาที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขอยู่ช่วงนึงครับ อาจจะเป็นเพราะความเหน็ดเหนื่อย ความสูญเสีย หรือจำใจกัดฟันฝืนอยู่กับเรื่องใดเรื่องหนึ่งนานเกินไปจนตัวเองไม่มีทางเลือก ยิ่งกับคนที่ไม่ค่อยได้ออกไปเจอผู้คนมากเท่าไหร่อย่างผมที่วันๆ จมอยู่กับกองงานที่ไม่รู้ว่าจะเสร็จ หรือลดลงไปเมื่อไหร่ ทั้งๆที่ในแต่ละวันก็อยู่หน้าคอมนานเหลือเกิน

จนบางครั้งเราอาจจะพลาดพลั้งตัดสินใจอะไรบางอย่างออกไปโดยไม่ทันคิดให้ถ้วนถี่ หรือบางครั้งอาจจะคิดว่าตอนนั้นคิดแล้วก็ตาม

หรือว่าการที่ไม่มีความสุขนั้นเกิดจากบางสิ่งบางอย่างกำลังเอาของมีค่าในความคิดของเราออกไป หรือทำให้มันเหลือน้อยลง สมมุตว่าคุณกำลังจะต้องไปเรียนต่อ มีความจำเป็นต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเป็นเวลา 5 ปี และนี่คือคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่พร้อมหน้ากันกับครอบครัว มีใครบางคน หรืออะไรบางอย่างกำลังจะเอาเวลาเหล่านั้นไป ทั้งที่เราก็รู้ว่ามันก็มีน้อยอยู่แล้ว ยังจะมาทำให้เหลือน้อยลงไปอีก

คุณก็โมโห หรือไม่พอใจเป็นธรรมดา

ดังบทความที่เขียนในเรื่องที่แล้วครับ คนเราอาจจะมีของมีค่า ให้ค่าของสิ่งต่างๆ ไม่เหมือนกัน บางคนเป็นเงิน บางคนคือเวลา บางคนคือครอบครัว ซึ่งทั้งหมดเราต่างรักต่างหวงของมีค่าของตัวเอง เมื่อวันใดก็ตามที่คุณกำลังจะพรากของมีค่าเหล่านั้นจากอ้อมอกของใครสักคนออกไป คุณจะรู้สึกดีเมื่อวันที่คุณโดนใครสักคนเอาของมีค่าจากคุณเองออกไปบ้าง

แต่ สมองของเราล้วนสังเคราะห์ความสุขได้ครับ.. นั่นคือเรื่องที่อยากจะเขียนขึ้นเหมือนกันในบทความนี้

สมองของมนุษย์น่าเหลือเชื่ออย่างนึงคือสามารถสังเคราะห์สิ่งที่เรียกว่าความสุขขึ้นมาเองได้ จำลองสถานการณ์บางอย่างที่ยังไม่เกิดขึ้นได้ ฝันกลางวันได้อย่างไม่ต้องเอ่ยปากขอหรือบอกใครต่อใคร รู้สึกเจ็บปวดหรือต้องรู้สึกฝืนทนเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาแล้วกับตัวเองในอดีต หากช่วงเวลานึงที่เรารู้สึกว่าเรากำลังไม่มีความสุข สมองของเราเองก็น่าจะสังเคราะห์บางสิ่งบางอย่างขึ้นมาเติมเพื่อรักษาสมดุลเอาไว้ได้

…

ถ้ามันเป็นอะไรที่ง่ายอย่างนั้นได้ทุกช่วงเวลาเลยก็คงจะดีนะครับ

แต่โลกความจริง คงไม่ใช่, หรือเป็นไปได้ยาก