๓๖/๑ บันทึก
การถ่ายรูปถือเป็นงานอดิเรกที่ผมชื่นชอบมากไม่แพ้การเดินดูงานศิลปะตามหอศิลป์เลย เมื่อสักประมาณ 4-5 เดือนที่แล้ว ผมตัดสินใจขายกล้อง DSLR ที่ใช้อยู่ประจำคือ Canon 60D ออกไปด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่า “ก็มันเป็นดิจิตอล เวลาถ่ายต่อไป กล้องมือถือก็คงให้ภาพน้อยที่สุดที่จะคล้ายคลึงกันได้” แล้วผมก็ใช้กล้องไอโฟนถ่ายภาพเข้าแอพฯ อยู่ได้หลายเดือน.. ก็ตัดสินใจซื้อกล้องฟิล์มมาใช้
ย้อนความกลับไปตอนที่ผมถ่ายรูปด้วย DSLR เวลาถ่ายเสร็จก็แค่ถอดเมมโมรี่ ยัดลง Card reader ของ Macbook แล้วก็ดึงรูปออกมาเข้า Photoshop นิดหน่อย ก็จะได้รูปที่ต้องการ ความคมชัดปรับได้เป็นเลิศ ถ่ายไม่สวยก็แค่ลบทิ้ง ถ่ายเก็บ ถ่ายเก็บ มันไม่มีอะไรซับซ้อน และ ดูเหมือนเป็นเรื่องที่ง่ายแสนง่าย ต่างกับเพื่อนผมที่ถ่ายกล้องฟิล์มแล้วได้อารมณ์ของภาพอีกแบบนึง ต้องอดทนใช้ความพิถีพิถันถ่ายรูปหนึ่งรูป กว่าจะได้ภาพสักภาพนั้นดูไม่ง่ายเลย ซึ่งต่างจากดิจิตอลอยู่มาก เพราะมันก็แค่ ถ่าย – ดู – ตัดสินใจกระทำ กลับกันกล้องฟิล์มต้องถ่ายให้ครบทั้งม้วน – ต้องไปล้าง – แสกน ไหนจะต้องปรับโน่นนี่นั่นเองอีก
มันดูเป็นเรื่องท้าทายที่น่าสนุกมาก จากความชอบกลายเป็นความหลงไหล ทุกครั้งที่ผมเห็นภาพของเพื่อนถูกโพสต์ขึ้น ก็ยิ่งได้คำตอบที่ชัดเจนขึ้นกับภาพต่างๆ ที่ถูกถ่ายทอดโดยฟิล์ม มันเหมือนกับว่ามองภาพหนึ่งภาพแล้วได้อารมณ์เหมือนกับว่า รูปนั้นไม่ได้จบอยู่ที่สายตาเห็น สมองเราทำงานสอดคล้องกับภาพดังกล่าว.. จินตนาการตามบรรยากาศ องค์รวมของภาพ มันตื่นเต้น น่าสนุก ผมรู้ได้ทันทีว่ามันไม่ใช่แค่ความชอบอีกต่อไปแล้ว มันคือความหลงไหลเหมือนงานศิลปะที่ทิ้งให้ผู้ชมคิดตามทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องมีคนอธิบายภาพเหล่านั้นออกมาเลยแม้แต่คำเดียว
Pentax K1000 คือกล้องฟิล์มตัวแรกในชีวิตของผม พร้อมด้วยฟิล์มสี Mitsubishi super mx 100 ก็คือฟิล์มม้วนแรกที่ผมใช้บันทึกเรื่องราวต่างๆ ผ่านรูปภาพ 36 รูป แต่น่าเสียดายที่ผมใส่ฟิล์มผิดบ้าง โดนแสงบ้าง ม้วนนี้เลยหายไปร่วมสิบรูป พอร้านอัดเป็นภาพออกมาก็ชอบมาก ชอบในอารมณ์ของภาพที่กล้องทำได้ เลยหยิบลงมาแสกนเข้าคอมผ่านเจ้า ME301 ก็ได้ภาพที่ค่อนข้างออกมาสีเฝื่อนๆ หน่อยดังภาพที่เห็น
แต่เหมือนว่าส่วนตัวจะชอบภาพที่อัดเป็นรูปออกมามากกว่า..