เวลา

หมุนทวน

เรามีเวลาเขียนถึงเรื่องตัวเองน้อยลง..

น้อยลงเพราะเพียงเหตุผลที่ว่า “เราไม่มีเวลามากพอ”

เราเลยสงสัยว่า เวลาของเราเองหายไปไหนหมด หรือแท้จริงแล้วเพียงเพราะ เราทึกทักไปเองว่า “ไม่มีเวลา”

เราเคยจำได้เมื่อสมัยเรียน มันเหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเราเองมีเวลามากพอสำหรับเรื่องต่างๆ

แต่เดี๋ยวนี้, เรารู้สึกว่ามันเปลี่ยนไป..

รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเริ่มเรื่องเยอะขึ้น ทั้งๆ ที่เราเองก็เกลียดแสนเกลียดบางสิ่งบางอย่างที่มากมายเหลือเกิน

เราแค่อยากจะทำอะไรให้มันง่าย อยากเปลี่ยนเรื่องซับซ้อนให้เป็นสิ่งที่ง่าย เราว่าสิ่งภายนอกไม่น่าจะต้องมีอะไรซับซ้อน

เพราะสิ่งที่อยู่ข้างใน.. ซับซ้อนมากมายเกินความจำเป็นอยู่แล้ว

หลายสิ่งหลายอย่างเริ่มไม่ใช่ จนเราเริ่มสับสนกับตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ

“นี่เรากำลังตามหาอะไรอยู่”

แล้วถ้ามันเป็นการออกตามหา เราจะรู้ได้ยังไงว่าเมื่อถึงเวลานั้นแล้ว เจอสิ่งที่ชัดเจนแล้ว..

เราจะคิดว่ามันใช่​?

มันเหมือนเรื่องตลกที่ต้องมานั่งทะเลาะกับความรู้สึกข้างใน มันให้ความรู้สึก “เหมือน” ขัดแย้งจากภายใน

เรากำลังวิ่งตามหาอะไร? แล้วเมื่อไหร่ถึงจะพอ?

บางทีเราก็อยากจะหยิบสิ่งที่ค้างอยู่ในใจ เขวี้ยงออกไปให้ไกลสุดลูกหูลูกตา และ ตะโกนบอกซ้ำไปว่า​ “อย่ากลับมาอีก”

เรามองเห็นความวุ่นวายมากมายที่เกิดขึ้น จนเราเริ่มไม่แน่ใจ..

ว่าสิ่งที่อยู่ภายนอกใจ หรือ สิ่งที่อยู่ภายในใจ ที่วุ่นวายกันแน่

เหมือนกับว่า มีสิ่งที่ไม่ได้เรื่องอยู่เต็มไปหมด, จนคิดว่าแท้จริงแล้ว ฉันเองนี่แหละ ที่ไม่ได้เรื่อง

เพียงแค่อยากให้ใครต่อใคร มองอะไรให้ลึกซึ้ง ลึกซึ้งกว่าเพียงแค่เปลือกภายนอกที่นัยน์ตาหนึ่งคู่นี้จะมองเห็น

มองผ่านรูปกาย ทะลุเสื้อผ้า เนื้อหนังมังสา สิ่งแปลกปลอมต่างๆ เข้าไปถึงความรู้สึกก้นบึ้งภายใน

มองทะลวงลงไปว่า แท้จริงแล้ว เรารู้สึกต่อกันยังไง

ก็เพียงแค่ต้องการ.. ต้องการบางสิ่งบางอย่างที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร แค่นั้นเอง