ลูกคนเดียว

คุณเคยอิจฉาลูกคนเดียวไหมครับ?

มันอาจจะเหมือนชีวิตที่ไม่ใช่ของตัวเองด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่คุณอยากจะทำอะไรบ้าๆ หลุดกรอบออกไปมากเท่าไหร่ แต่ลึกๆในใจคุณก็ยังต้องห่วงใครสักคน เพราะเราคือ ความหวังของใครเหล่านั้น คุณอาจจะต้องคิดให้มากกว่าที่คุณคิดในทุกๆการกระทำใดๆ คุณอาจจะต้องระวังตัวให้มากกว่าทุกครั้งที่คุณคิดระวัง..

จริงแล้ว เราแบกรับความรู้สึกของใครคนที่เรารักไปด้วยทุกที่.. แท้จริงแล้ว, เราไม่เคยรู้สึกเหงาเพราะไม่มีพี่น้องไว้คอยทะเลาะ หรือ รักใคร่ แต่เราแค่อยากจะทำอะไรต่ออะไร โดยที่ไม่ต้องคิดถึงความรู้สึกของใครบ้าง ก็เพียงเท่านั้น

การกระทำที่มาจากสิ่งที่อยู่ข้างใน ไม่เคยต้องส่งกระทบกับใครต่อใคร

จนบางที.. ผมก็แอบรู้สึกอิจฉาใครหลายคนที่ไม่ใช่ ลูกคนเดียว ไม่ใช่แค่ความรู้สึกเหงา แต่หากเป็นการทำอะไรต่ออะไร โดยปราศจากความรู้สึกใดๆ จากใครๆ เราจึงได้แค่แสดงความคิดบางอย่างที่อาจจะรู้สึกแตกต่าง ได้แค่ทำตัวแตกต่าง.. เพื่อแค่ว่าอยากจะปกปิดจุดด้อยภายในใจที่เรา “เหมือน” รู้สึกว่าขาดอะไรไป มันจึงกลายเป็นความคิดตื้นๆ ว่าที่เราไม่อยากเหมือนใคร

เพราะเราไม่อยากแบกรับสิ่งใดๆ ภายนอกเข้ามา

บางครั้ง เราก็รู้สึกแย่เสมอ ที่เราไม่รู้ว่าลึกๆ แล้วเราต้องการอะไรกันแน่ เราว่ามันเป็นความเจ็บปวดที่จมอยู่นานที่สุด เท่าที่จะนึกถึงเรื่องอื่นๆ เรื่องใดๆ ได้ บางครั้งเราก็ทำตัวไม่ถูก.. ความสับสนจากสิ่งที่อยู่ในใจมันครุกกรุ่นอยู่จนทำให้บางครั้งเราลืมตาอ้าปากจากความคิดเหล่านั้นไม่ได้.

มันเหมือนเป็นเรื่องตลกครับ.. แต่ถ้าเคยเข้าใจ, มันก็ไม่ใช่เรื่องตลกเลยสำหรับใครสักคนที่แบกรับมันอยู่ในใจ

ถ้าความเกลียดมีเพียงสองอย่าง หนึ่งคือเกลียดเพราะไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่ยอมเข้าใจความรู้สึกของใครสักคนแต่ “แค่” รู้สึกว่าเกลียด กับ เกลียดที่ต้องเข้าใจ ต้องเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ต้องเข้าใจเพราะทำไปทำไม แต่บางครั้งเราก็แยกไม่ออกหรอกครับ..

แยกไม่ออกว่าเรากำลังเกลียดตัวเองที่เป็นอะไรอยู่อย่างนี้.