ระหว่างทาง

บ้าน(สู่)เมือง

การที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในทุกเช้าของวันจันทร์ – ศุกร์ พร้อมด้วยภาพของสิ่งต่างๆ ตลอดวันที่ต้องเจอ การตื่นเช้าไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดอะไร เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ผมหงุดหงิดทุกครั้งก่อนถึงออฟฟิศคือช่วงเวลา “ระหว่างทาง” ความเร่งรีบของผู้คน การไม่เคยใส่ใจต่อบุคคลรอบข้าง หรือ แม้แต่การฉกฉวยช่วงเวลาต่างๆ ให้เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง คำถามมากมายหลายคำถามที่เกิดขึ้นในสมองของผมนั้นส่วนมากจะเกิดขึ้นตอนเดินทาง การพบเจอผ่านสองดวงตา สิ่งที่ไม่เคยเข้าใจกับการกระทำของผู้คน ความจริงแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทางก็ดูเหมือนเป็นเรื่องสนุกท้าทายให้ได้เห็นได้เจอในแต่ละวัน

แต่บางครั้ง การพบเจอเหล่านั้น.. ยิ่งทำให้เราห่างเหินกับสังคมเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ ตามไปด้วยเช่นกัน

มีเรื่องนึงที่คิดขึ้นมาตอนอยู่บนรถไฟฟ้าระหว่างทางกลับบ้าน มันดูเหมือนเป็นเรื่องตลกที่ใครต่อใครเก็บไปพูดกันอยู่ให้ได้ยินกันเสมอๆ “ทำไมต้องเป็นมนุษย์ป้า?​” ผมเจอมนุษย์ป้าบ่อยครั้ง และก็เข้าใจดีว่าทำไมใครต่อใครหลายๆ คนถึงได้เรียกว่า “มนุษย์ป้า” แต่เคยคิดกันเล่นๆ หรือเปล่าครับ ทำไมจึงเป็นป้า ทำไมไม่เป็นลุง? ทำไมไม่เป็นมนุษย์ตา มนุษย์ยายบ้าง แต่ก็เหมือนเป็นเรื่องหน้าแปลกเพราะบ่อยครั้งที่เราเห็นส่วนมากจะเป็นป้าจริงๆ อย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละ..

ผมว่าเดี๋ยวนี้ไม่จำเป็นต้อง “ป้า” หรอก ทุกช่วงอายุของสังคมเมืองก็แทบจะมีให้เห็นกันทั้งนั้น

ระแวกออฟฟิศที่ผมทำงานแถวสีลม เรียกได้ว่าคนเยอะตั้งแต่ช่วงเช้ายันกลางคืน แทบจะเป็นเขตที่ไม่หลับไหลเสมือนทำงานดังเช่นมนุษย์ที่ผ่านไปผ่านมา ความยุ่งเหยิงมีให้พบเห็นบ่อยครั้ง สีลมถือเป็นถนนแค่ช่วงสั้นๆ เดินประมาณ 15-20 นาทีก็สุดแยกหนึ่งแล้ว “ระหว่างทาง” ของถนนสีลมนั้นตรอก ซอก ซอย ก็ค่อนข้างจะเยอะไม่แพ้กัน บางทีไม่จำเป็นต้องพบเจอผู้คนให้มากมายหรอกครับ ความยุ่งเหยิงก็เกิดขึ้นได้กับสภาพแวดล้อมระหว่างทางที่เจอเหมือนๆ กันไปหมดนั่นแหละ

ต่างกันกับบ้าน..

บ้านผมอยู่ถนนแจ้งวัฒนะ ผมจะกลับมาอยู่บ้านแค่ เสาร์-อาทิตย์ เมื่อก่อน, ก่อนจะเริ่มทำงานผมอยากนักอยากหนาที่จะไปอยู่แถวในเมือง เพราะเดินทางสะดวก ไม่จำเป็นต้องขับรถให้เมื่อย ไม่ต้องตื่นเช้ามาก นี่เวลาผ่านไปร่วม 10 เดือน ผมรู้แล้วว่าผมคิดผิด และถ้าให้เลือกได้ คงอยากกลับมาอยู่บ้าน.. ผมบอกตัวเองได้เลยว่า ตอนที่อยู่บ้าน ผมทำงานได้ดีกว่าตอนที่อยู่เช่าห้องในเมือง เป็นเพราะบางอย่าง “ระหว่างทาง” ที่ทำให้การอยากทำงานของเราหมดไปตามระยะทางที่เราเดินทางด้วย ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ผมคิดไปเอง แต่สิ่งที่ไม่ได้คิดไปเองก็น่าจะเป็น “ความรู้สึกที่อยากจะทำงาน” ได้หดหายไปด้วยกับความวุ่นวายเหล่านั้น

ดำเนินเรื่องด้วยภาพจากกล้องฟิล์มม้วนที่ ๒
Pentax K1000 with kodak tmax 100