สับสน

จมลงในความรู้สึก

ช่วงนี้เรารู้สึกมาอยู่เสมอถึงความไม่แน่ใจบางอย่าง มันเหมือนกับว่าความสับสนนั้นก่อตัวขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆจนวันทุกวันแทบไม่ต้องเป็นอันทำอะไรนอกเสียจากการตั้งคำถาม.. ความสับสนมากมายหลายอย่างทำให้เรามีอารมณ์ที่ไม่มั่นคงเป็นของตัวเอง เหมือนกับว่าอยากจะปลีกหนีผู้คนบนโลกทั้งโลกหายไปอยู่ที่ไหนก็ได้ ที่ที่ช่วยให้เราสามารถหาคำตอบกับคำถามมากมายเหล่านั้นได้หมดไปเสียที

คงไม่เข้าใจหรอกครับ ไม่รู้ว่าเราไม่ต้องการให้คนอื่นเข้าใจหรือว่าเขาไม่เข้าใจด้วยความไม่เข้าใจของเขาเองกันแน่

เพราะต่อให้พูดทุกสิ่งทุกอย่าง บรรยายออกมาเป็นถ้อยคำร้อยล้านคำ, ก็ขุดหนึ่งความรู้สึกที่ฝังแน่นอยู่กลางจิตใจออกไปไม่ได้ มันเหมือนกับว่าเรากำลังจม จมลงไปสู่ความคิดตัวเองกับความรู้สึกคนอื่นที่ผูกพันธ์อย่างแน่นหนา มันทำให้เราไม่สามารถเป็นอย่างที่เคยเป็นได้ เราสูญเสียความเป็นตัวเอง สิ่งที่ตัวเองอยากจะเป็น สิ่งที่เราพยายามสร้างสรรค์มันออกมาอย่างสุดความสามารถ

ผมไม่รู้หรอกครับ..

เรากลัวการเริ่มใหม่กับอะไรสักอย่าง หรือว่าแท้จริงแล้วเราแค่กลัวความเจ็บปวด ความผูกพันธ์ที่กำลังจะก่อตัวขึ้น เรากลัวที่วันนึงจะต้องสูญเสียสิ่งเหล่านั้นไป เรากลัวว่าเราจะทำใจยอมรับความจริงข้อนั้นไม่ได้ ทั้งๆที่เราก็เคยบอกพยามยามเข้าใจ-ทำใจมานักต่อนัก.. เราสับสนว่าทุกสิ่งอย่างของทุกวันนี้ที่เรากำลังวิ่งตามและไขว่คว้ามันมา มันใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆหรือเปล่า เรากำลังทุ่มเทอย่างมากเพื่อสนองความต้องการแค่เพียงชั่ววูบหรือว่าเรากำลังเดินทางตามความรู้สึกของเราอยู่จริงๆ.. แล้วอะไรบ้างที่เป็นความจริง-ที่เราต้องการจะไขว่คว้ามันมาจริงๆกันแน่ ?

หน้าที่การงาน-ความก้าวหน้า.. คือสิ่งที่เราต้องการจริงๆหรือเปล่า ? เงินที่คือสิ่งที่เราอยากได้แน่ใจหรือ​ ?

ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันเหมือนกับว่าเราอยากอยู่ห่างๆ ห่างไกลจากสังคม จากความคิดของใครต่อใคร ไม่อยากจะรับฟังคำพูดใครต่อใครเลยแม้แต่น้อย อยากได้ยินเพียงความเงียบ เพียงแค่เสียงกึกก้องภายในความรู้สึกที่กำลังตีกันอย่างวุ่นวาย เท่านั้นมันก็เหนื่อยมากมายพอแล้ว

แต่มีหนึ่งสิ่งหนึ่งอย่างที่ผมจำได้ดีไม่เปลี่ยนแปลง.. สิ่งที่ผมต้องการเสมอคือเพียงแค่ใครบางคน เพียงแค่ใครสักคนที่เราพร้อมจะบอกทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่เราพร้อมจะคุยเรื่องทุกอย่าง ใครสักคนที่เรารู้สึกว่าแค่เพียงคนเดียวที่เราอยากให้เข้าใจ เราไม่ได้รู้สึกว่าอยากให้โลกทั้งใบหรือใครทุกคนเข้าใจความคิด-ความเห็น-ความรู้สึกลึกๆข้างในเราเลยแม้แต่น้อย เราแค่อยาก.. แค่อยากจะขอคนๆนั้นให้อยู่เคียงข้างเราวันที่เราสับสนมากมายเหลือเกิน.