ค่าความจริง

เหตุผล หรือจะสู้ ความรู้สึก ?

ในสมัยผมเป็นเด็ก ผมเฝ้าบอกตัวเองอยู่เสมอๆ ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับตัวผมเองคือ ความรู้สึก โดยที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ผมมักจะเห็นมันและให้ความสำคัญกับมันมาก่อนเรื่องอื่นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเกี่ยวกับตัวเอง หรือ คนรอบข้าง ซึ่งไม่ว่าเรื่องราวจะร้ายดีหรือถูกผิดอะไรยังไงแค่ไหน ถ้ามันพอรักษาความรู้สึกของตัวเองและคนอื่นได้บ้าง.. ผมจะทำ ผมก็เชื่ออย่างนั้นเรื่อยมา จนถึงเวลาหนึ่งที่ผมได้เปลี่ยนแปลงความคิดตัวเองไป.. ค่อยๆ เปลี่ยนไป

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยตลอด 4 ปีของผม มันทำให้ผมรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงความคิดตัวเองไปหลายต่อหลายอย่าง เริ่มต้นจากการมองสิ่งที่เป็นนามธรรมสำคัญน้อยกว่ารูปธรรม อิงหลักการณ์ของความเป็นจริงมากขึ้น สนใจในเหตุผลมากกว่าการคาดเดาหรือคิดไปเอง ทุกอย่างล้วนมีเหตุผล จนในที่สุด ผมก็มารู้ตัวอีกทีเมื่อผมตกเป็นทาสของ ค่าความจริง อย่างเต็มตัวไปเสียแล้ว ผมเริ่มค่อยๆ สนใจความรู้สึกน้อยลง ให้ความสำคัญกับสิ่งที่มีเหตุผลมากขึ้น ทุกอย่างเริ่มล้วนเป็นลอจิก มีผิดถูกมีเหตุมีผล จนในที่สุด.. สนใจแต่ความเป็นจริง ไม่นึกถึง.. ถูก ผิด

หรืออาจจะเป็นเพราะคณะที่ผมเรียนนั้นปลูกฝังให้คิดถึงแต่เรื่องค่าความเป็นจริง คิดเหมือนที่คอมพิวเตอร์สั่งการและทำงาน กันแน่ ?

คนที่พูดความจริง โดยไม่คิดถึงเรื่องปัญหาที่จะเกิดหรือตามมา ไม่เกรงกลัวถึงความเปลี่ยนแปลง หรือ การเป็นไป .. โดยส่วนตัวผมว่าคนแบบนี้น่าเคารพน่ายกย่องมากกว่า นักการเมืองที่เอาแต่พูดนโยบายสวยหรู แต่ยังรักษาคำพูดและทำคืนให้กับประชาชนไม่ได้ บางอย่างรู้ทั้งรู้แต่เราก็ยังยืนกรานที่จะเชื่อตามแบบที่เราพอใจจะเชื่อ แล้วไหนกัน ความเป็นจริงที่เกิดขึ้น

ความเป็นจริง มันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้มากนักหรอกครับ ถ้าคนเรายังไม่ยอมรับมัน บางครั้งความเป็นจริงนั้นเข้าใจและยอมรับได้ยาก มันอาจจะทำร้ายความรู้สึกเราเสมอ แต่พอเมื่อถึงจุดๆนึง เมื่อความเป็นจริงทำร้ายเราบ่อยๆ ผมเชื่อว่ามันจะเปลี่ยนให้เราปรับตัวและทำอะไรต่ออะไรอยู่บนความเป็นจริงกันมากขึ้น ราวกับคำพูดของใครบางคน..

“เราอาจจะพร้อมที่จะยอมจากไป.. แต่เราอาจจะยังไม่พร้อมที่จะเสียใจ” – Greasy Cafe.

(เพลงประกอบบทความ ห่มผ้า – Yellow fang)

Jir4yu.