ครั้งแรก

ครั้งแรกไม่เหมือนกัน.. แต่ฝังใจเหมือนกัน

เราอยากพูดถึงอะไรที่เป็นครั้งแรกบ้าง เราว่าคนทุกคนต่างก็จดจำประสบการณ์ครั้งแรกทุกอย่างได้อย่างแม่นยำ ถึงแม้มันจะแตกต่างกันมากแค่ไหน ประสบการณ์มันจะดีหรือร้ายยังไง ต่อให้เวลาผ่านพ้นไปเนิ่นนานแค่ไหน, สุดท้าย ถ้ามีอะไรเพียงน้อยนิดเข้ามากระทบความรู้สึก มันก็นึกถึงเรื่องราวนั้นเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน.. จำโฆษณาของแบงค์ม่วงกันได้มั้ยครับ

เปล่าหรอกครับ มันไม่ได้เกี่ยวกับบทความของผมอะไรเลยสักนิด แล้วผมก็ไม่ได้ค่าโฆษณาหรือผลประโยชน์อะไรเลยสักอย่าง แต่ที่ทำให้ผมนึกถึง คือถ้อยความที่เขียนว่า “First is endless” แปลเป็นไทยก็แปลทำนองว่า “ครั้งแรกไม่มีขอบเขต” ประมาณนั้น

ครั้งแรกไม่มีขอบเขต.. จริงหรอครับ (เก็บมาคิดตามประสา)

หรือที่บอกว่าไม่มีขอบเขต เป็นเพราะแท้จริงแล้วเราไม่รู้ ไม่รู้ว่าเพดานของสิ่งที่เราทำอยู่ในตอนนั้น.. สูงแค่ไหน แน่นอนครั้งแรกย่อมไม่มีความกดดัน แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เราผ่านครั้งแรกมาได้แล้ว มันก็เหมือนมีแรงกดดันบางอย่างบอกเราเสมอๆว่า ครั้งต่อๆไป มันก็ต้องดีกว่าครั้งแรก และ นั่นเองที่เป็นสิ่งที่ผมจะเขียนในบทความนี้ “ครั้งแรก”

ทำงานที่แรก

ด้วยความคาดหวังของคนรอบข้าง และ ความกดดันของตัวเอง ผมเริ่มทำงานครั้งแรกหลังเรียนจบได้ไม่ถึง 3 อาทิตย์ ผมจำได้เสมอถึงความกดดัน และ กังวลใจตลอดเวลา ผมจำวันทำงานวันแรกของผมได้ดี เสื้อผ้าตัวที่ใส่ รองเท้าคู่ที่ใช้ สิ่งที่ผมได้รับมาจากการฝึกงานจากอีกบริษัทหนึ่งสมัยยังเรียนอยู่คือรู้สึกเหมือนไปกินเงินเดือนเขา โดยที่ตัวเองก็ไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรเลย รู้สึกว่าไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของบริษัท ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของทีม หรืออะไรทั้งนั้น เป็นแค่เด็กฝึกงานที่ต้องทำตัวเข้างานตรงเวลา รอเวลาเลิกงานก็ออก.. แค่เท่านั้น ผมไม่ได้ต้องการเป็นแบบนี้ ไม่มีโอกาสได้พัฒนา รู้สึกเหมือนจมกับอะไรสักอย่างที่ตัวเองเป็นคนตัดสินใจลงไป

ที่ทำงานที่แรก, ผมเลยตั้งความหวังไว้สูง..เช่นกัน

เราอยากทำอะไรก็ได้ที่ดูเหมือนเป็นส่วนช่วยใครก็ได้ ไม่ได้งอมืองอเท้า เราอยากเป็นส่วนหนึ่งของอะไรสักอย่าง เราอยากใช้ความรู้ที่เรามีขับเคลื่อนบางสิ่งบางอย่าง เราอยากได้ประสบการณ์ใหม่ตลอดเวลา จนบางทีเราก็แยกไม่ออก.. ระหว่างคำว่า “ต้องทำ” กับ “ควรทำ” เราเริ่มบริหารเวลาไม่เป็น จากความกดดันของตัวเอง มันเลยทำให้เราอยู่กับตัวเองพักนึง.. นี่แหละ การทำงานครั้งแรก

เงินเดือนก้อนแรก

มันทำให้เรารู้สึกว่าสิ่งที่เรารักที่จะทำสิ่งที่เราเหนื่อยที่จะทำ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนสอนเราอัตโนมัติว่าให้รู้จักค่าของเงินมากขึ้น สอนให้เรารู้ว่ากว่าจะดิ้นรนแบกตัวเองฝ่าโน่นฝ่านี่ไปที่ทำงาน นั่งหน้าคอมวันละหลายชั่วโมงเพื่ออดทนให้ได้เงินจำนวนที่เราต้องการมันเป็นยังไง สอนให้เรารู้ว่าเราได้หมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่เรารัก คุ้มทุนกับสิ่งที่เราฝันอยู่หรือเปล่า สอนให้เรายังรู้ว่า บางที่สิ่งที่เราต้องการมากมายอาจจะไม่ใช่อะไรเลย..

บางทีเราอาจจะต้องการแค่การพักผ่อน, แค่นั้นเอง

เราว่าบางที อะไรๆ ที่เป็นครั้งแรก.. มักส่งผลให้เราเปลี่ยนแปลงตามคุณลักษณะที่ปรากฏของสิ่งเหล่านั้นด้วย

แต่เราอาจจะยังไม่ได้ยอมรับเสมอไป, ว่าความเป็นจริง เราได้เปลี่ยนไปแล้ว

* วันนี้เราเขียนธีมเวิร์ดเพรสตัวแรกเสร็จแล้วด้วยเหมือนกัน ชื่อ One 

Jir4yu.